Η προβολή της φθήνιας

Φέτος είναι γεγονός ότι η τηλεόραση έφτασε στον πάτο προβάλλοντας όχι μόνο φθηνά προγράμματα αλλά και επιλέγοντας για στελέχωση των εκπομπών πρόσωπα άνευ ενδιαφέροντος και λόγου ύπαρξης στη μικρή οθόνη (με μικρές εξαιρέσεις).

Ειδικά το φετινό καλοκαίρι που πράγματι είναι το πρώτο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων που βγαίνει πρωτογενές πρόγραμμα, οι επιλογές θεωρούνται αποτυχημένες. Από τη μία τα παιδιά των ριάλιτι που δεν έχουν τίποτα περισσότερο να προσφέρουν από αυτό που τα είδαμε να κάνουν κατά τη διάρκεια του ριάλιτι που συμμετείχαν, μιλούν κακά ελληνικά και προβάλλουν ένα πρότυπο εικόνας που, αν μη τι άλλο, αποτελεί ζωντανή διαφήμιση των πλαστικών επεμβάσεων. Από την άλλη τα προγράμματα δεν έχουν χαρακτήρα. Τα πρωινά χαρακτηρίζονται από μία χαώδη κατάσταση, τα τηλεπαιχνίδια είναι πανομοιότυπα...

Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης πρέπει να πιστεύουν ότι απευθύνονται σε πολύ χαμηλού επιπέδου διανοητικής κατάστασης ανθρώπους και φυσικά με αυτό που προσφέρουν σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν το εν δυνάμει κοινό που θα μπορούσαν να προσελκύσουν: αυτούς που έχουν κλείσει την τηλεόραση και γύρισαν την πλάτη όχι απλώς στη μικρή οθόνη αλλά και στα περιοδικά, τις εφημερίδες και γενικότερα τα Μέσα που παραμένουν στο μικρόκοσμο των αναλώσιμων «σταρ». Το γεγονός από την άλλη πλευρά ότι τα Μέσα στην υπάρχουσα μορφή έχασαν τη δυνατότητα επικοινωνίας με τον κόσμο οδηγεί σε ακόμη μικρότερες κυκλοφορίες και χαμηλότερες τηλεθεάσεις προκαλώντας κρίση στον κόσμο των μίντια. Ωστόσο, παρότι το οικοδόμημα δείχνει να μπάζει από παντού, το σύστημα της φθήνιας που χτίστηκε από τα χρόνια της ευημερίας κάνει την ύστατη προσπάθεια να συγκρατηθεί στην επιφάνεια, να αποκτήσει την παλιά του αίγλη και να ανακτήσει την επιρροή του παρελθόντος... Μάταια όμως! Δυστυχώς ναυαγεί μέρα με την ημέρα. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει ρότα και να αρχίσει να αναζητεί νέα είδωλα, νέα κόνσεπτ με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και διαφορετικό αντικείμενο από αυτό που μέχρι σήμερα επικρατεί; Μήπως πλέον τα μπούτια και τα πλαστικά βυζιά, τα εξτένσιον και τα μπρατσωμένα αγόρια δεν πουλάνε; Μήπως η «χαζομάρα» είναι παρωχημένη και το φθηνό πρόγραμμα δεν καλύπτει τίποτα καθώς δεν φέρνει έσοδα ούτε καν στο κανάλι που προβάλλεται; Με ποια κριτήρια κρίνεται ότι ένα πρόγραμμα δεν πουλάει, όταν -εντελώς αντιφατικά- βλέπουμε και διαβάζουμε διαρκώς για πρόσωπα και προγράμματα που τεκμηριωμένα δεν πουλάνε καθώς ούτε τηλεθεάσεις κάνουν ούτε πουλάνε τα έντυπα που τα αναπαράγουν; Αν σκεφτούμε επίσης ότι υπάρχει η επιλογή του ίντερνετ που προσφέρει μία ευρεία γκάμα προγραμμάτων τα οποία καλύπτουν όλα τα γούστα, μάλλον είναι η τελευταία ευκαιρία της τηλεόρασης να ξαναβρεί το δρόμο της...

Από τη Βίκυ Διαμάντη