Μιχάλης Σαράντης: «Τα έργα είναι αφορμές για συναντήσεις δεν είναι οι αιτίες»

Μέσα από τη συζήτηση που έκανα μαζί του, συμπέρανα ότι ο Μιχάλης Σαράντης δεν είναι μόνο ένας πηγαίος καλλιτέχνης -τον έχω δει σε παλιότερες δουλειές του και έχω εντυπωσιαστεί τόσο από τον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους του όσο και από εκείνον που τους εκφράζει στην σκηνή- αλλά και ένας ευαίσθητος άνθρωπος που για να λειτουργήσει δηλώνει ανοιχτά την ανάγκη του να μοιράζεται με τους γύρω του, να ζει και να συναλλάσσεται μαζί τους συναισθηματικά. Φέτος το καλοκαίρι πρωταγωνιστεί στην «Αντιγόνη» που σκηνοθετούν ο Αιμίλοος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας.

-Στην «Αντιγόνη» φέτος το καλοκαίρι υποδύεστε τρεις ρόλους...

Στην Αντιγόνη που σκηνοθετούν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας, ακολουθείται το μοτίβο των τριών υποκριτών και αυτοί ερμηνεύουν όλους τους ρόλους. Αυτό συνέβαινε και όταν παρουσιάζονταν τα έργα στην εποχή τους, οι βασικοί υποκριτές ήταν δύο και μετά έγιναν τρεις. Οπότε σε αυτό το έργο εγώ παίζω την Ισμήνη, τον Αίμονα και τον Σκοπό και μαζί με την Αθηνά μοιραζόμαστε τον Αγγελιαφόρο.

-Θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την Ισμήνη, έναν υποτονικό χαρακτήρα σε σχέση με την Αντιγόνη...

Δεν συμφωνώ ότι είναι υποτονικός ο ρόλος της Ισμήνης. Αυτά τα έργα άσχετα με το αν η μορφή είναι άνδρας ή γυναίκα, τα πρόσωπα είναι άσχετα με το φύλο με αυτά που λέγονται ή γίνονται στις τραγωδίες. Προφανώς η Αντιγόνη είναι ένα κορίτσι που αντιτίθεται σε όλο αυτό το πράγμα και θυσιάζεται, αλλά προσωπικά προτιμώ να μην αντιμετωπίζω όλους αυτούς τους ρόλους σε σχέση με το φύλο τους αλλά με το τι θέλουν και πώς προάγουν κάποια λόγια και κάποιες ιδέες και δράσεις...

-Τι προάγει λοιπόν η Ισμήνη;

Η Ισμήνη προάγει την σωφροσύνη και έχει ανάγκη για μέτρο, τουλάχιστον στην πρώτη σκηνή. Φυσικά γνωρίζει ότι ζουν ανάμεσα σε εχθρούς, όπως γνωρίζει ότι για να επιβιώσει πρέπει να υπακούσει σε κάποιους κανόνες, γι' αυτό μπορεί να μας φαίνεται μη επαναστατική, αλλά έχει και μία λογική που οφείλει να υπάρχει. Αν δεν υπάρχει η λογική δεν θα φωτιστεί το διαφορετικό. Ειδικά στην πρώτη σκηνή παρουσιάζει τα πράγματα ως έχουν, ενώ στην επόμενη σκηνή θέλει να θυσιαστεί και αυτή, γιατί συνειδητοποιεί ότι αν φύγει η Αντιγόνη δεν θα έχει τίποτα στον κόσμο. Δεν μπορεί να μείνει μόνη της, αν και τελικά μένει. Αντιλαμβάνεται τη μοίρα της....

-Αντίθετα ο Αίμονας ακολουθεί τη μοίρα του. Ποιο είναι το τραγικό στοιχείο που τον χαρακτηρίζει;

Δεν υπάρχει κανένα τραγικό στοιχείο. Τραγικό είναι το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος πεθαίνει για την αγάπη. Εμένα βέβαια αυτά τα ακραία άτομα με συγκινούν βαθιά γιατί είναι απόλυτα όπως τα στοιχεία της φύσης. Αυτές οι μορφές δεν διστάζουν να αντιμετωπίσουν ακόμη και το θάνατο προκειμένου να επιβεβαιωθούν, να επιβεβαιωθεί το γεγονός ότι αυτό που σκέφτονται είναι ορθό με την έννοια ότι είμαι όρθιος και είμαι όρθιος γιατί σκέφτομαι έτσι γιατί αλλιώς δεν μπορώ.

-Τι σας έλκυσε στο συγκεκριμένο έργο και το επιλέξατε;

Δεν επέλεξα εγώ τίποτα, εγώ επέλεξα να δουλέψω με τον Αιμίλιο και την Αθηνά και ο Αιμίλιος επέλεξε να δουλέψει μαζί μου. Δεν επέλεξα εγώ το έργο. Τα έργα είναι αφορμές για συναντήσεις δεν είναι οι αιτίες. Ποτέ δεν είναι οι αιτίες. Τα έργα είναι τόποι, πλατείες... Όπως συγκεντρωνόμαστε στις πλατείες και γιορτάζουμε είτε λυπόμαστε, έτσι και το έργο είναι ένας χώρος συγκέντρωσης. Φυσικά έχω έργα στο νου μου αλλά δεν μπορώ να τα κάνω χωρίς τους ανθρώπους που φαντάζομαι. Το θέμα είναι να συναντιούνται οι άνθρωποι, όχι να κάνουμε τα έργα.

-Ποια είναι τα σχέδιά σας μετά την «Αντιγόνη»;

Μετά την «Αντιγόνη» θα παίξω σε μια ταινία που λέγεται «Η αναζήτηση της Λόρα Ντουράν» και πρωταγωνιστώ εγώ και ο Μάκης Παπαδημητρίου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπαβέλα. Μετά θα κάνω διακοπές τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη θα ξεκινήσω πρόβες με τον Δημήτρη Καρατζά, θα κάνουμε τους «Βρυκόλακες» του Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης στη Φρυνίχου.