Oscar… we have problem

Από τον Σπύρο Δευτεραίο

Η πιο αρνητική τηλεθέαση και τις πταίει;

Μετά τους λόγους, τα βραβεία, τους νικητές και τους ηττημένους, ήρθε και η λυπητερή... Και τα Όσκαρ γίνανε… Sunday live(!), Μποτρίνι και ό,τι πιο αποτυχημένο έχει να επιδείξει η φετινή εγχώρια τηλεοπτική μας παραγωγή.

Συγκεκριμένα 26,5 εκατ. τηλεθεατές κάθισαν στις τηλεοράσεις τους για να παρακολουθήσουν τα Όσκαρ, ενώ το αμέσως προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ ήταν αυτό της τελετής του 2008, όταν τότε είχαν δει τα Όσκαρ 32 εκατομμύρια τηλεθεατές.

Πρόκειται για ένα νέο ιστορικό χαμηλό. Σύμφωνα με τους «New York Times», η «βουτιά» στην τηλεθέαση της φετινής τελετής ήταν εντυπωσιακή καθώς ήταν 20% χαμηλότερη σε σχέση με πέρυσι, όταν τα Όσκαρ είχαν δει 32,9 εκατ. τηλεθεατές.

Μας τελείωσαν λοιπόν; Όχι βέβαια, γιατί πρωτίστως τα Όσκαρ είναι η επιβράβευση των κινηματογραφικών επιτευγμάτων της χρονιάς, από τους ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΕΣ του σινεμά. Όχι μια επιτροπή από άσχετους, αλλά από τους βραβευμένους –και υποψήφιους- τόσων χρόνων του θεσμού. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τα αποτελέσματα.

Από την άλλη το είδος «stars» είναι σε ύφεση και δεν «πουλάει» πια. Και δικαιολογημένα. Αν δει κανείς το box office, δηλαδή τις ταινίες που κόβουν εισιτήρια, θα διαπιστώσει πως πλέον δεν υπάρχουν μεγάλα ονόματα που φέρνουν κόσμο στις αίθουσες. Έχει τελειώσει πλέον το «πάμε να δούμε την ταινία που παίζει η τάδε ή ο δείνα». Οπότε το κοινό που θέλει να δει τα Όσκαρ δεν το ενδιαφέρουν οι εμφανίσεις στο κόκκινο χαλί, ούτε τι φοράει η κάθε μία. Αυτά είναι για site και εκπομπές κουτσομπολίστικου περιεχομένου και αισθητικής. Το κοινό σε μια τέτοια οργάνωση ενδιαφέρεται για τις ΤΑΙΝΙΕΣ. Οι οποίες συρρικνώνονται επικίνδυνα. Φέτος ήταν μια συμπαθητική χρονιά, αλλά δεν περιείχε ούτε εκπλήξεις ούτε αγωνία. Άντε λίγο να έπεσαν έξω στο πρωτότυπο σενάριο και στη μη αγγλόφωνη ταινία και τελικά δεν βραβεύτηκαν κάποια που φαινόντουσαν πιο πιθανά.

Το Χόλιγουντ των μεγάλων studio έχει αλλάξει πορεία και ρότα. Πλέον διοικούνται από executives, λογιστές και ο,τιδήποτε άλλο παραπλήσιο και τεχνοκρατικό, που ανάθεμα και αν γνωρίζει αν η οθόνη στις κινηματογραφικές αίθουσες είναι στρογγυλή, τετράγωνη ή τρίγωνη. Γι’ αυτό και κάνουν focus σε υπερ-ήρωες, animation και θρίλερ. Γι’ αυτό και τα είδη παίζουν μπάλα στα εμπορικά που όμως στην πλειονότητά τους αποδεικνύονται της «Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη». Κόβουν κάποια εισιτήρια την πρώτη εβδομάδα και πριν κλείσει μήνας έχουν εξαφανιστεί από το top 10. Σε συνδυασμό λοιπόν με τη μεγάλη παγκόσμια κινηματογραφική μάστιγα, το παράνομο κατέβασμα ή ακόμα και θέαση από το internet, έχουν απομακρύνει τις ανθρωποκεντρικές ταινίες που ειδικά σε μια εποχή που η κρίση έχει το πάνω χέρι, λείπουν αφάνταστα. Οι φετινές οσκαρικές ταινίες λοιπόν ερχόντουσαν από μικρομάγαζα, έκοψαν λίγα εισιτήρια –χωρίς όμως να θεωρηθούν αποτυχημένες εισπρακτικά-  για αυτό και δεν κέντρισαν το ενδιαφέρον του κόσμου να παρακολουθήσει την απονομή. Βέβαια κοιτάζοντας τις οσκαρικές επιλογές της τελευταίας 10ετίας, διαπιστώνουμε πως η ακαδημία κάνει μεγάλα ανοίγματα, είτε σε υποψηφιότητες, είτε σε βραβεύσεις. Δεν είναι τυχαίο πως μέσα σε 10 χρόνια, ΜΟΛΙΣ 2 Αμερικάνοι σκηνοθέτες έχουν κερδίσει Όσκαρ σκηνοθεσίας. Στην Ακαδημία, όπως οφείλουν, έχουν μάτια ανοιχτά παντού, αλλά αν δεν βγαίνουν ταινίες που αφορούν μια μεγάλη μερίδα κοινού –και αξίζουν φυσικά- τα Όσκαρ θα συνεχίζουν σαν τελετή να κατρακυλούν σε επίπεδο ενδιαφέροντος και τηλεθέασης. Παρόλο που η φετινή απονομή ως show ήταν πολύ καλή και έξυπνη, εντούτοις πέρασε στην ιστορία με το μεγαλύτερο αρνητικό πρόσημο.