«Misery»: κριτική της παράστασης

Ένα δυνατό θρίλερ που φέρει την υπογραφή του Στίβεν Κινγκ, παίζεται αυτό το διάστημα στην σκηνή του Ιλίσια – Βολανάκης.

Το «Misery» είναι ένα πολύ δυνατό στοίχημα για τους συντελεστές της παράστασης. Αφενός γιατί η σύγκριση με την κινηματογραφική ταινία –η Κάθι Μπέιτς πήρε Όσκαρ ερμηνείας για το ρόλο της- είναι αναπόφευκτη, παρότι οι κώδικες θεάτρου – κινηματογράφου είναι διαφορετικοί, αφετέρου γιατί έχουμε να κάνουμε με ένα θρίλερ που οφείλει να περάσει έντονα συναισθήματα στο θεατή και να τον υποβάλλει σε μία συγκεκριμένη ψυχολογία.

Τελικά η Νο1 θαυμάστρια του Πίτερ Σέλντον είναι μία παρανοϊκή γυναίκα ή μία φωνή μέσα του που τον σπρώχνει να ξεφύγει από την πεπατημένη και να εξελιχθεί συγγραφικά; Η Μίζερι, ένας φανταστικός χαρακτήρας, εγκλωβίζει τόσο την Άνι –η οποία ταυτίζεται μαζί της και υπάρχει μέσα από τις ιστορίες της- όσο και τον Πολ; Ποια είναι η επιρροή των Μέσων Μαζικής ενημέρωσης στους ανθρώπους; Πόσο εύκολο είναι κάποιος να ρισκάρει αφήνοντας πίσω του μία επιτυχημένη συνταγή και να προχωρήσει σε κάτι εντελώς διαφορετικό που ενδέχεται να μην έχει την ίδια αποδοχή; Είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα που προκύπτουν όταν παρακολουθήσει κάποιος τη συγκεκριμένη παράσταση.

Η μετάφραση του Αντώνη Γαλέου που βασίζεται στη διασκευή του Ουίλιαμ Γκόλντμαν, αυτή που εγκρίνει και ο ίδιος ο συγγραφέας, είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Η σκηνοθεσία από τον Τάκη Τζαμαργιά που ανέλαβε ένα πολύ απαιτητικό εγχείρημα, χαρακτηρίζεται από προσοχή στη λεπτομέρεια, σωστή καθοδήγηση των ηθοποιών ενώ δεν  έχει περιττά ευρήματα. Είναι λιτή, εύστοχη και κτισμένη επάνω στις απαιτήσεις του έργου.

Λιτό είναι και το σκηνικό από τον Εδουάρδο Γεωργίου, το σπίτι της Άνι Γουίλκς, με τα χρώματα που έχουν επιλεγεί να ενισχύουν το στοιχείο του θρίλερ, ενώ το μάτι του θεατή δεν μπερδεύεται και επικεντρώνεται στη δράση. Επίσης τα κουστούμια συμβαδίζουν με το χώρο και τις ιδιότητες των ηρώων.

Η μουσική επένδυση από τον Κωστή Ξενόπουλο κινείται στο ίδιο κλίμα και σε κάποια σημεία ενισχύει το σασπένς και την ένταση.

Ο φωτισμός από τον Αλέκο Γιάνναρο δημιουργεί τις ανάλογες ατμόσφαιρες που απαιτούνται για ένα θρίλερ.

Η ερμηνεία της Ρένης Πιττακή, στοχευμένη και πειθαρχημένη, δίνει στην Άνι Γουίλκς μια διαφορετική διάσταση, εντελώς διαφορετική από τη βραβευμένη Κάθι Μπέιτς, με άποψη. Η ηρεμία που τη χαρακτηρίζει σε κάποια σημεία πολύ εύκολα μεταμορφώνεται σε τρόμο, ενώ μία αίσθηση μαύρου χιούμορ είναι η προσθήκη της ηθοποιού στο ρόλο κάνοντας την Άνι μία πολυδιάστατη προσωπικότητα.

Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος υποδύεται τον Πολ Σέλντον. Η ερμηνεία του εξαιρετική. Ξεπερνάει με ευκολία τη δυσκολία του ρόλου του, καθώς σε διάφορες σκηνές πρέπει να συρθεί χωρίς να χρησιμοποιήσει τα πόδια του, περνώντας τον ενδεχόμενο πόνο που νιώθει ένας τραυματισμένος άνθρωπος στο θεατή. Επίσης χρησιμοποιεί το χιούμορ ευρηματικά.

Πολύ καλός για τις απαιτήσεις του ρόλου του και ο Δημήτρης Καραμπέτσης.

Πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Βέβαια έχει τρεις ώρες διάρκεια, ωστόσο το σασπένς που επικρατεί επί σκηνής καταφέρνει να κάνει τον χρόνο να περάσει αρκετά γρήγορα χωρίς να κουράσει το θεατή.      

  

Από τη Βίκυ Διαμάντη