Θέατρο: Οι θέσεις που δεν... βλέπουν

Σε ένα παλιότερο άρθρο μου είχα αναφερθεί στις υποχρεώσεις και στο σεβασμό που οφείλει να δείχνει ένας θεατής από την στιγμή που μπαίνει στο χώρο του θεάτρου για να παρακολουθήσει μία παράσταση. 

Τότε είχα αναλύσει και παρουσιάσει κάποιους κανόνες που πρέπει να τηρεί, ώστε να διευκολύνει το έργο των ηθοποιών που βρίσκονται επάνω στη θεατρική σκηνή και προσπαθούν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να τον ψυχαγωγήσουν (βλέπε εδώ).

Σήμερα όμως θα ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις που έχει ένα θέατρο απέναντι στον θεατή που επιλέγει να δει μία παράσταση στο συγκεκριμένο χώρο.

Καταρχάς οφείλει να είναι καθαρό. Και η αλήθεια είναι ότι η πλειονότητα των ελληνικών θεάτρων πληροί στο έπακρο αυτή την προϋπόθεση.

Το χειμώνα να έχει θέρμανση. Ούτε ο θεατής ούτε οι ηθοποιοί μπορούν να υπάρξουν σε ένα χώρο που το κρύο κυριαρχεί.

Σε πολλά θέατρα ωστόσο παρατηρείται ένα φαινόμενο που πραγματικά με κάνει και απορώ κάθε φορά που πηγαίνω. 

Υπάρχουν «οι θέσεις που δεν βλέπουν»… Θέσεις τέρμα θεού που ο θεατής βλέπει απλώς κουκίδες να κινούνται στην σκηνή, χωρίς ουσιαστικά να έχει καμία επαφή με το έργο. Θέσεις κρυμμένες πίσω από κολώνες ή διάφορα άλλα παραπετάσματα που εμποδίζουν την ορατότητα. Θέσεις σε θεωρεία που μπορείς να δεις τι γίνεται στα απέναντι θεωρεία και κάτω στις υπόλοιπες θέσεις των θεατών, αλλά δεν βλέπεις τι συμβαίνει στην σκηνή και ίσως και να μην ακούς καν. Θέσεις χωμένες σε γωνίες χωρίς ορατότητα στην σκηνή (σε αυτές αν η παράσταση είναι βαρετή, ρίχνεις και έναν ύπνο χωρίς να σε καταλάβει κανείς). Θέσεις άβολες, στριμωγμένες σε ένα χώρο που όταν σηκώνεσαι από την καρέκλα μετά την παράσταση, ένα πιάσιμο το έχεις. Σκέφτομαι ότι αυτές τις θέσεις συνήθως τις έχουν για «να βγάλουν την υποχρέωση και να τελειώνει το θέμα», δηλαδή να διατίθενται σε ομάδες ανθρώπων που για κάποιο λόγο δεν πληρώνουν εισιτήριο (δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, συγγενείς, φίλοι, κ.ά.) και να σου έχουν και υποχρέωση και να είναι επιεικείς στην κριτική τους απέναντι στο θέαμα που… δεν είδαν!!! Σε κάποιες περιπτώσεις όμως αυτές οι θέσεις διατίθενται και σε ανθρώπους που πληρώνουν κανονικά το εισιτήριό τους.

Όπως λοιπόν ο θεατής οφείλει να σέβεται το θεατρικό χώρο στον οποίο βρίσκεται, έτσι και το θέατρο οφείλει να σέβεται το θεατή. Γιατί είναι και αυτός συμμέτοχος στην παράσταση. Χωρίς θεατές δεν υπάρχει δυστυχώς παράσταση.

Κατανοώ από την άλλη την αγωνία του κάθε θεατρικού επιχειρηματία, να βγάλουμε από όπου μπορούμε, γιατί οι εποχές είναι δύσκολες και όλοι γνωρίζουμε ότι και ο θεατρικός χώρος είναι άγρια χτυπημένος από την κρίση. Δεν κατανοώ όμως την έλλειψη σεβασμού προς όποιον παρίσταται για να δει μία παράσταση. Και θεωρώ ότι αυτό θα πρέπει να το προσέχουν οι θεατρικοί επιχειρηματίες στο μέλλον. «Οι θέσεις που δεν βλέπουν» εξ ορισμού δεν έχουν θέση σε ένα χώρο θεάματος (ορισμός: εικόνα που βλέπει ο θεατής ή παρατηρητής και μπορεί να προκαλέσει διάφορα συναισθήματα) καθώς καταργούν κάθε συναίσθημα και δημιουργούν μόνο ενόχληση…    

Από τη Βίκυ Διαμάντη