Η ταινία ΔΕΝ κυκλοφόρησε…

Γράφει ο Σπύρος Δευτεραίος

Βούλγαρης και Σμαραγδής ξεπέρασαν τα 200.000 εισιτήρια. Περιμένουμε το «1968» του Μπουλμέτη, το δεύτερο μέρος του «Bachelor» πηγαίνει ικανοποιητικά από εισιτήρια και μέτρια προς συμπαθητικά κινήθηκε η «Τζαμάικα»… Κάτι άλλο;

Πριν από 2 χρόνια, περίπου, είδα από σπόντα τον «Καύσωνα», ίσως την καλύτερη ελληνική παραγωγή για την 10ετία που διανύουμε. Το εν λόγω φιλμ προβλήθηκε 3 φορές όλες και όλες. Και είχε αγοραστεί από εταιρεία διανομής. Μήπως κυκλοφόρησε σε dvd; Όχι βέβαια, όπως το ίδιο συνέβη και με το «Republic». Ένα action movie ελληνικής παραγωγής, με μεγάλη εταιρεία παραγωγής και διανομής και all star cast. Παίχτηκε 3 εβδομάδες, όπου από τη δεύτερη κιόλας εβδομάδα προβαλλόταν σε multiplex, σε μία αίθουσα και μία ημερήσια προβολή. Μετά το φιλμ δεν κυκλοφόρησε σε άλλες αίθουσες, δεν βγήκε σε dvd, δεν δόθηκε ούτε με εφημερίδα… 

Όταν το καλοκαίρι έγινε τραγικά επίκαιρο, αφού ήταν η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση της Ζωής Λάσκαρη και μάλιστα 33 χρόνια μετά την προηγούμενη εμφάνισή της. 

Το ίδιο συνέβη και με το «Smac», με την σπουδαία και βραβευμένη ερμηνεία της Βαγγελιώς Ανδρεαδάκη, το ίδιο με το «Αγάπη αγάπη αγάπη» του Κώστα Ζάππα, ενός δημιουργού που ΔΕΝ παίρνει χρήματα από το κέντρο κινηματογράφου, αλλά από το εξωτερικό. Του μοναδικού δημιουργού που έχει χρηματοδοτηθεί από την εταιρεία του Λαρς Φον Τρίερ. Και δυστυχώς ο κατάλογος δεν σταματάει εδώ.

Βλέποντας πριν από λίγο καιρό το «ΑΦΤΕΡΛΩΒ» του Στέργιου Πάσχου –που ευτυχώς κυκλοφόρησε σε dvd- φαντάστηκα πως σε μία ίδια παραγωγή, προερχόμενη από άλλη χώρα, θα συνοδευόταν από μία διαφημιστική καμπάνια τύπου «φρέσκια», «νεανική», ακόμα και «χίπστερ ευαγγέλιο» θα την αποκαλούσαν. Και όχι άδικα…

Μπορεί η δημιουργία της ελληνικής κινηματογραφικής ακαδημίας γύρω στο 2009 να χαιρετίστηκε με αισιοδοξία, αλλά δυστυχώς με τα χρόνια διαπιστώθηκε  πως κουβαλάει την συντεχνία, τον αυτισμό και τον μικροαστικισμό του αλήστου μνήμης φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μαζεύονται, βραβεύονται μεταξύ τους και that’s all! Και το θύμα είναι πρωτίστως ο εγχώριος κινηματογράφος. Ειλικρινά, δεν μπορούσαν να έχουν νοικιάσει έστω μία αίθουσα που να προβάλει όλο το χρόνο τις εγχώριες παραγωγές; Να υπάρχει media-κη υποστήριξη των φιλμ; Μια εταιρεία που να φροντίζει την κυκλοφορία τους σε dvd ή ακόμα και στο διαδίκτυο; Μπορεί το τελευταίο να μην είναι ιδιαίτερα κερδοφόρο, αλλάΑ κάποιος θα έβλεπε αυτά τα φιλμ. Ασχέτως αν είναι καλά ή όχι. Γιατί, για να κρίνεις κάτι, πρωτίστως πρέπει να το ξέρεις, να κυκλοφορεί γύρω σου. Για αυτούς που ενδιαφέρονται φυσικά.

Με μια εύκολη ψυχολογική προσέγγιση θα λέγαμε ότι ο εγχώριος κινηματογράφος μοιάζει με την άσχημη-καταστροφική πλευρά των συμπατριωτών μας: Δεν παλεύουμε για κάτι, περιμένουμε από τους άλλους να μας ανακαλύψουν και όταν αυτό δεν συμβαίνει –απολύτως δικαιολογημένο- μας φταίει ο ιμπεριαλισμός, το μίσος του Έλληνα για τον κινηματογράφο, το τηλεόπληκτο κοινό, τα ξένα συμφέροντα, το internet, τα 400 χρόνια σκλαβιάς και ο Γιώργος Λάνθιμος…

Ιστορικά μόνο να θυμίσουμε ότι, επί πρωθυπουργίας του –αισχρού- Σίλβιο Μπερλουσκόνι, είχε θεσπιστεί νόμος πως σε όλα τα ιταλικά multiplex υπήρχε υποχρεωτικά ένα ποσοστό αιθουσών που προβάλλονται ΜΟΝΟ Ιταλικά φιλμ. Από φεστιβαλικά μέχρι και «εμπορικά». Γιατί πολύ απλά γνώριζε πως πλέον το παιχνίδι της αίθουσας παίζεται σε αυτού του είδους τις αίθουσες. Και με αυτό τον τρόπο βοηθούσε και το σινεμά της πατρίδας του. Εδώ καλά; Μια χαρά!