Παναγιώτα Παρασκευοπούλου: «Ο έρωτας είναι το μόνο φάρμακο που μπορεί να μας κάνει να ξεφύγουμε από τα προβλήματά μας»

Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε μετάφραση και διερμηνεία στο Πανεπιστήμιο Marc Bloch του Στρασβούργου. Έχει εκδώσει ένα παιδικό παραμύθι με τίτλο «Ο Σμουτς ταξιδεύει στην Πολιτεία του Μαγικού Κύκλου», δύο ποιητικά λευκώματα, «Grecia Salentina: το τραγούδι του Νότου» και «Ναύπλιο: η αυλή των χρωμάτων», καθώς και ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Μισή σελίδα ενοχές». 

Το 2015 τιμήθηκε με έπαινο στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης που προκήρυξε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης με θέμα το κατοχικό εβραϊκό ολοκαύτωμα. «Η ζωή μου, τη δεύτερη φορά» είναι το νέο της βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος.

-Το νέο σας βιβλίο αναφέρεται σε έναν καρμικό έρωτα. Πώς ορίζεται ένα τέτοιος έρωτας;

Νομίζω ότι ορίζεται από τους κύκλους που δεν κλείνουν. Δηλαδή το έχω πει αρκετές φορές και το πιστεύω, όταν δύο άνθρωποι ερωτεύονται και μετά για κάποιο λόγο χωρίζουν ή αποστασιοποιούνται και μετά ξαναβρίσκονται και προσπαθούν να ξαναζήσουν αυτό που δεν είχαν προλάβει ή δεν είχαν μπορέσει.

-Ορίζεται δηλαδή χρονικά ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες;

Το ορίζουν πολλά πράγματα, τον ορίζει το σε τι κατάσταση είναι ο καθένας μας εκείνη την εποχή, τον ορίζει η ζωή η ίδια, το αν μπορεί ο ένας να δώσει αυτά που ζητάει ο άλλος, οι συνθήκες…

-Μιλήσατε για το αν μπορεί να δώσει ο ένας αυτά που ζητάει ο άλλος… Είναι καθαρά συναισθηματική αυτή η «ανταλλαγή», μόνο η αγάπη δηλαδή;

Δεν είναι η αγάπη, είναι ο έρωτας και νομίζω ότι είναι αυτή η ανάγκη να έχει ο ένας δίπλα του αυτόν που θέλει και δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα και πάνω από αυτό. Δεν υπάρχουν δηλαδή συνιστώσες όπως η δουλειά του καθενός ή η οικονομική κατάσταση, θεωρώ ότι όταν κάποιος αισθάνεται έτσι για κάποιον άλλο το μοναδικό συναίσθημα που υπάρχει είναι ο έρωτας και όλα τα υπόλοιπα έρχονται μετά.

-Πώς εμπνευστήκατε το βιβλίο «Η ζωή μου, τη δεύτερη φορά», υπάρχουν πραγματικά πρόσωπα στην ιστορία ή βιώματα;

Είναι μυθοπλασία αλλά δεν μου αρέσει να το λέω έτσι γιατί και την Εμμέλεια και τον Δημήτρη τους θεωρώ πολύ δικούς μου πλέον. Οπότε έχουν μία δόση πραγματικού μέσα στο κεφάλι μου. Είναι ιστορίες τις οποίες εμπνεύστηκα επειδή μου αρέσει πάρα πολύ να παρακολουθώ τα ζευγάρια, το πώς φέρεται ο ένας στον άλλο και από τη δική μου τη ζωή, να βλέπω πόσο σημαντικές είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και έτσι η Εμμέλεια και ο Δημήτρης είναι ένα συνονθύλευμα πολλών πραγμάτων, πολλών καταστάσεων.

-Γιατί μας αρέσει να διαβάζουμε για τον έρωτα;

Γιατί νομίζω ότι σε αυτή την δύσκολη εποχή που ζούμε ο έρωτας είναι το μόνο φάρμακο που μπορεί να μας κάνει να ξεφύγουμε από τα προβλήματά μας και ας μπούμε σε μεγαλύτερα. Δηλαδή θεωρώ ότι μπορεί στη συγκεκριμένη στιγμή ένας δυνατός έρωτας, ή ο πραγματικός έρωτας, να σε κάνει, στιγμιαία ίσως, να ξεφύγεις από άλλα προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν, οικονομικά, επαγγελματικά, οτιδήποτε.

-Πείτε μας τι θα διαβάσει ο αναγνώστης στο βιβλίο «Η ζωή μου, τη δεύτερη φορά»…

Θα διαβάσει την Εμμέλεια… Ξεκινάει από την παιδική της ηλικία. Προέρχεται από μία πολύ αυστηρή οικογένεια, ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον Δημήτρη όταν είναι φοιτήτρια, και είναι πάρα πολύ ωραίο αυτό, γιατί συνήθως παίζει και φλερτάρει με τους άνδρες ενώ εκείνη την στιγμή κυριαρχείται από ένα πολύ έντονο συναίσθημα, και εκείνος δείχνει ότι την ερωτεύεται… Αυτό κρατάει για ένα βράδυ επειδή εκείνος εξαφανίζεται… Ξανασυναντιούνται μετά από χρόνια και από εκεί ξεκινούν πολλές περιπέτειες…

-Θα σταθώ στη βραδιά που συναντιούνται για πρώτη φορά… Ήταν μόνο για ένα βράδυ… Υπήρχε έρωτας ανάμεσά τους σε εκείνη την συνάντηση;

Ναι είχε γεννηθεί… Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω, από το ότι κοιτάχτηκαν και γεννήθηκε αυτό το συναίσθημα…

-Και γιατί δεν τον έζησαν αφού υπήρχε το συναίσθημα;

Φταίει ο ένας από τους δύο… Ο ένας φοβήθηκε.

-Για να περάσουμε σε εσάς… Είστε μία δραστήρια γυναίκα επαγγελματικά, διερμηνέας, μεταφράστρια, θεατρική παραγωγός… Πώς μπήκε η συγγραφή στη ζωή σας;

Από πολύ μικρή έγραφα… Έγραφα στους τοίχους του σπιτιού μου ιστορίες και με κυνηγούσε η μαμά μου με ένα σφουγγάρι για να τα σβήσουμε. Μετά έγραψα το πρώτο μου μυθιστόρημα δειλά δειλά το 1999, μετά ξεκίνησα να εργάζομαι και άφησα λίγο το γράψιμο πίσω μου, ασχολήθηκα με την ποίηση, με το παιδικό παραμύθι… Αυτή η συνθήκη της συγγραφής είναι αυτό που είμαι, οπότε οτιδήποτε άλλο και να μην υπάρξει, αυτό θα υπάρξει.

-Τι άλλο περιμένουμε από εσάς μετά από αυτό το βιβλίο;

Καταρχήν θέλω να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Κέδρος που με εμπιστεύτηκαν σε αυτό το ταξίδι, υπάρχει κάτι στο μυαλό μου αλλά αυτή την στιγμή δυσκολεύομαι να αποχωριστώ τον Δημήτρη και την Εμμέλεια. Υπάρχει όμως μία ιδέα που ελλοχεύει στο μυαλό μου, σε δύο δυόμιση χρόνια περίπου θα υλοποιηθεί…       

Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη