Μανώλης Καζαμίας: «Όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει δεν προηγείται η σεξουαλικότητά του, αλλά οι ανάγκες και τα συναισθήματα»

Ανήσυχος ως καλλιτέχνης, ο Μανώλης Καζαμίας φέτος τολμά να υποδυθεί μία ηλικιωμένη γυναίκα, τη Μαρίνα, στο θεατρικό έργο του Άντον Τσέχωφ «Θείος Βάνιας» που παίζεται στο θέατρο Άνεσις, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου. Το laflink.blogspot.com συνάντησε τον ηθοποιό και μας μίλησε για την εμπειρία του σε αυτό το ρόλο, αλλά και για τις δυσκολίες που συνάντησε χτίζοντας το ρόλο. 

-Φέτος πρωταγωνιστείτε στην παράσταση «Θείος Βάνιας» του Αντόν Τσέχωφ. Ένα έργο που αναφέρεται σε πολλές αλήθειες. Με ποια από όλες ταυτίζεστε περισσότερο;

Θα δανειστώ κάποιες ατάκες… Μία του Αστρόφ του Γιατρού: «Δεν μπορώ να αφοσιωθώ σε έναν άνθρωπο», μία ατάκα της Έλενας «Δεν γίνεται, πρέπει να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, αλλιώς δεν μπορείς να πας πουθενά». Και είναι μία αλήθεια αυτό γιατί διαφορετικά θα έπρεπε να απομονωθούμε από την κοινωνία.

-Υποδύεστε ένα γυναικείο ρόλο στο έργο…

Ναι, τη Μαρίνα, τη γιαγιά-οικονόμο του σπιτιού. Είναι ένας ρόλος που αποτελεί πρόκληση και χαίρομαι που τον υποδύομαι…

-Πρόκειται για ένα καθαρά γυναικείο ρόλο όμως, πώς καταφέρατε να «μπείτε στα παπούτσια» μίας ηλικιωμένης γυναίκας;

Μπήκα και μάλιστα καλοβολεύτηκα σε αυτά τα «παπούτσια»!!! Αντιμετώπισα την κατάσταση σαν να είμαι εγώ… Δεν χρησιμοποιώ κάποια άλλη φωνή, αυτή άλλωστε ήταν και η γραμμή που μου έδωσε ο σκηνοθέτης του έργου ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος.

-Ποια είναι η ψυχολογία αυτής της γυναίκας;

Την δίνουμε μέσα στο έργο με μία άλλη ανάγνωση. Είναι πιο μπεκετική φυσιογνωμία, έχει έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία, σαν να μην μπορεί να διαχειριστεί αυτά που συμβαίνουν γύρω της και με κάποιο τρόπο έχει χτίσει ένα δικό της κόσμο, σαν να βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο ανάμεσα στην πραγματικότητα και την παραίσθηση. Θέλω αν σημειώσω εδώ ότι υπάρχει και ακόμη ένας άνδρας που υποδύεται γυναικείο ρόλο στην παράσταση, ο Δημήτρης Διακοσάββας που υποδύεται τη μεγάλη μητέρα, τη Μαρία.     

-Πώς όμως συσχετίζεται η Μαρίνα με τα άτομα που θεωρεί κοντινά της;

Αποτελεί τον συνδετικό κρίκο των γενιών σαν ρόλος. Είναι μία σταθερά, ένας καθαρά τσεχοφικός ρόλος. Καταγράφει τις ζωές των άλλων, έχει εμπειρία, ακούει, δεν μιλάει… Λειτουργεί λίγο παθητικά και ποιητικά…

-Τι ζητάει αυτή η γυναίκα από τη ζωή της;

Τίποτα. Μόνο ησυχία… Ίσως ξέρει ότι οδεύει στο θάνατο και αυτό λειτουργεί μέσα της σαν ένας συμβιβασμός με τον χρόνο και τους ανθρώπους που υπάρχουν γύρω της… Ζει το αδιέξοδο αλλά με το δικό της τρόπο, έτσι ώστε να το κάνει πιο ανώδυνο.

-Ποιες ήταν οι δυσκολίες που είχατε χτίζοντας αυτό το ρόλο;

Ένιωσα αρχικά πολλές ανασφάλειες… Κάθε ρόλος άλλωστε έχει τις ιδιαιτερότητές του και τις απαιτήσεις του. Η διαφορά ηλικίας πιο πολύ και όχι τόσο το φύλο ήταν αυτό που με προβλημάτισε. Όταν ο άνθρωπος μεγαλώνει δεν προηγείται τόσο η σεξουαλικότητά του αλλά κυρίως οι ανάγκες και τα συναισθήματα που κινούν την ψυχολογία του.

-Είναι το τρίτο έργο που συνεργάζεστε με τον Δημοσθένη Παπαδόπουλο…

Ουσιαστικά ο Δημοσθένης με έβγαλε σαν ηθοποιό μιας και η πρώτη μας συνεργασία έγινε μόλις είχα τελειώσει τη δραματική σχολή.

-Τι σας ιντριγκάρει στον κύριο Παπαδόπουλο όσον αφορά την σκηνοθετική του άποψη;

Θεωρώ ότι έχει πολύ καλή αίσθηση του κουρδίσματος των οργάνων που έχει, των ηθοποιών, έχει τρομερή αίσθηση της μουσικότητας του λόγου, έχει ωραία πένα στις διασκευές του και είναι ευφάνταστος σκηνοθέτης που εισχωρεί βαθιά στο έργο και προσέχει τις λεπτομέρειες.

-Τι άλλο ετοιμάζετε φέτος;

Συζητήσεις πάντα γίνονται αλλά δεν υπάρχει ακόμη κάτι που θα μπορούσα να ανακοινώσω. Για την ώρα λοιπόν ζω τη χαρά να παίζω στο «Θείο Βάνια» και τη συνεργασία μου με το θέατρο Άνεσις και τον Τάσο Ιορδανίδη. 

Συνέντευξη στη Βίκυ Διαμάντη